cheewinn

                             หลังจากที่พอได้พักฟื้นทั้งแรงกายและแรงใจได้พอสมควร  ก็ยันร่างกายกับสัมภาระที่แบกมา ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง  มองออกไปรอบตัว เพื่อให้มันคุ้นสายตา รวมถึงการสำรวจพื้นที่บริเวณรอบ ๆ อีกครั้ง  สูดลมหายใจเข้าออก อีกที แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ                 แต่การเดินครั้งนี้คงจะไม่ได้เพลิดเพลินเหมือนครั้งแรกตอนเข้ามา ทุกฝีก้าวเดินไปอย่างรอบคอบ สติตั้งมั่นไม่วอกแวก จดจ่อไปไว้ที่ประสาทสัมผัสหูกับตาเป็นหลัก                 เหตุการณ์ทุกอย่างในระหว่างทางมานั้นเป็นปกติไม่มีอะไรให้ตื่น เต้นตกใจ  จนในที่สุด ก็มาถึงทางแยก ให้เลี้ยวเข้าไปทางขวา ซึ่งทางเส้นนี้ ผมจำได้ดี เพราะมันเป็นเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ที่ผมเคยพากลุ่มนักเรียนเข้ามาเดินศึกษาแล้วหลายครั้ง                 แต่ทุกครั้งที่เคยมา กับครั้งนี้ ความรู้สึกมันช่างแตกต่างกันสิ้นเชิง เพราะทุกครั้งที่เคยเข้ามาจะมากันเป็นหมู่คณะ หลายสิบคน  แต่ครั้งนี้ผม ฉายเดี่ยว                 อีกทั้งดูลักษณะภูมิประเทศแล้ว เหมือนว่าคงจะไม่มีกลุ่มคณะใดได้เข้ามาเยี่ยมชมที่นี่สักระยะหนึ่งแล้ว  เพราะดูจากบริเวณปากทางเข้า ที่ทางห

                       ช่วงชีวิตในระยะหลังนี้ผมไม่ได้เข้าป่าอีกเลย แต่หันกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองแทน ซึ่งก็ด้วยเหตุผลทางด้านปากท้องและรายได้ จึงต้องขอหันหลังให้ป่าสักพัก            แต่ยิ่งห่างออกมาเท่าไร  จิตใจมันกลับยิ่งคะนึงหา  ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงฤดูแล้ง เป็นช่วงที่ป่ากำลังผลัดใบ มันทำให้ผมยิ่งคิดถึงมันยิ่งขึ้น  แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร ก็ขอมาเล่าประสบการณ์เล็ก ๆ สำหรับการเดินป่าของผม มันเป็นช่วงเวลาประมาณนี้ ช่วงปลาย ๆ ของฤดูหนาวเกือบย่างเข้าสูฤดูร้อน วันนั้นผมก้าวเข้าสู่เขตป่าอนุรักษ์แห่งหนึ่งซึ่งผมไม่ขอเอ่ยชื่อ เพราะมันอาจจะส่งผลกระทบกับอีกหลายฝ่าย           ในช่วงแรก ๆ ผมก็เดินถ่ายรูปนก  รูปสัตว์เล็ก ๆ ที่วิ่งกระโจน อยู่ตามต้นไม้ แต่เดินไปเดินมามันก็ชักเพลิน เลยเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ  ซึ่งก็ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางแต่อย่างใด  มันก็เป็นบนเส้นทาง การเดินทางของเจ้าหน้าพิทักษ์ป่าที่ใช้ในการปฏิบัติหน้าที่ ในการลาดตะเวน และขนส่งเสบียงกันนั่นแหละ ผมจึงไม่ได้กังวลถึงอันตรายใดๆ           แต่อย่างไรก็ตาม คำว่าในป่า ไม่ว่ามันเป็นอย่างไร มันก็คือป่า บางครั้งมันอาจจะมีอะไรซ่อ